Focus

je lacht
wanneer een laatste traan
zich langzaam wentelt door het spoor
vanaf je oog tot aan je oor
en glanzend liefkoost aan de maan

ik hou je blik nog even vast
met een geleende levenswens
je ligt gevangen op mijn lens
totdat jouw focus niet meer past

dan de trossen los gelaten
en je ogen zonder leven
wie zal wie nu achter laten

en ik fluisterde nog even:
dag…
maar hoorde jij me praten
antwoord…
wordt niet meer gegeven

(Eric Odijk)

Stuurboord

drijvend boven langs gevaren
wrakhout wars van vorm of notie
diep doorweekt maar vol emotie
spreek mij niet van woeste baren

waar de vogels vals gezongen
tussen regels door vervlogen
krijsend naar de regenbogen
laatste lucht uit oude longen

schreeuwend zonder één geluid
als verband uit dit gewrocht
ruw ontdaan van rottend fruit

zee vol zilt de zeilen zuid
hard bevochten ademtocht
longen in
en longen
uit

Eric

Mijn

nog onbewust van waar
de weg me heen zou voe-
ren liet ik alles toe
het bracht me geen gevaar

of onheil van het soort
dat pijn doet bij gedach-
ten aan juist wat ik zag
of eerder heb gehoord

vertel je mijn verhaal
beter toch gezwegen
wat weet je helemaal

heb je mee gekregen
ontving je in mijn taal

of…

kom ik ongelegen

(Eric Odijk)

Onsonnet

deemoedig ontkrampen zich
de regels rondom het zorg-
vuldig gekozen boeket
van zachtrozige woorden,

krachteloos en niet dragend
vrucht verwelken alle me-
deklinkers tot een slappe
donkergroene waas van bruut

ontwrichte klanken, waarvan
meer lezing werd verwacht, door
wie dan ook maar vooral mij

zelf, het voelt als regen op
een mooie dag, met golven
op de branding van mijn strand

 

(Eric Odijk)

Vlinder

altijd al gewenst
beleeft zij die mo-
menten waarin zo
schijnbaar onbegrensd

genoten wordt van
alles met de lach
niks moet alles mag
en wat komen kan

snel opgeschoten
los gelaten zacht
vrij ongesloten

want de wereld wacht
nog onvergoten
en ze wordt verwacht

(Eric Odijk)

Donkerpaars

lange schaduwen gevuld
met tintenregens van groen
tot donkerpaars die je doen
wankelen in het geduld

dat amper op te brengen
weg valt in de euforie
haast zo vast als materie
met tranen aan te lengen

tot een brei van dampend rood
schreeuwend knielend tot zij viel
houvast tot voorbij de dood

een genadekans nihil
dit was slechts het hart in nood
en dan had ze nog een ziel

 

(Eric Odijk)

Neerwaarts

verkrampte gebaren
diep tergende pijnen
jouw lankmoedig kwijnen
wordt schrijnend ervaren

het viel me zwaar te zien
of meer nog te voelen
wil je soms bedoelen
is dit jouw hel misschien

neerwaarts uit zelfbehoud
wat zie je voor de dood
is het wit zwart of rood
of wordt het langzaam koud

 

(Eric Odijk)

Verscheiden

het schip meert
een morgen voorbij
terug in de wereld
moordend killer
verder van land

dan voorheen
geen warme haven
verzettende overgave
mijn wil staakt
tegen sterven-
de afstand
in mij

want ik
ik ben bang
dat de pijn mindert
omdat jij dan
verder weg
raakt

(door Eric Odijk en Gerda Hoogerwerf; oktober 2010)

Op slag van

van laatste dagen los en vrij
verschaft de tijd zijn overuur
en fluistert dat zijn korte duur
slechts mensenwil is en voorbij

het middernachtlijke vertier
van klokkenluidend eindefeest
met kussen
klinken
langs geweest
brengt zonder meer ons allen hier

en volgend jaar als hij het wil
of zij of iets wat men benoemt
tot vredestichtend bij geschil

verblijven wij geenszins verdoemd
en slikken wij de zoete pil
van voorspoed
goedheid
onverbloemd

Een pure ziel

geen stap van hier tot alles waar ze was
geweest, van elke zacht geplengde traan
voor wat er nog voorgoed was fout gegaan
en nimmer meer bestempeld als een kas-

plant, vol van bloemenpracht, maar o zo kil
met koud verschoten schraal beschenen kleur
die slechts in loosheid won van elke geur
waarvan mijn neus geen zoete tijding wil

en toch, haar wilskracht blijft onaangetast
geen sterveling die zich aan haar nog waagt
voorwaar, want wie wil zijn voor haar tot last

haar ziel zo teer en eindeloos gelaagd
ik raak haar hart heel zacht en afgepast
want diep van binnen leeft een pure maagd